Odcinek 1_Na ratunek

Patrzyłem, jak śpi. Była wtedy taka delikatna i wydawałoby się krucha. Miarowo oddychała. Lubiłem patrzeć na nią, kiedy spała. Miałem wtedy ochotę wtulić ją w swoje ramiona. Poczuć jej ciepło, zapach jej skóry i włosów. Była taka piękna.

Dzisiejszy dyżur mijał wyjątkowo spokojnie. Nie mieliśmy dużo wezwań. Raptem trzy do tej pory, a to już połowa nocki za nami. Każdy spożytkowywał te chwile w inny sposób. Chłopaki grali w piłkarzyki. Wiktor czytał. Adam szukał czegoś w Internecie. Martynka spała, a ja gapiłem się na nią. Z zamyślenia wyrwał mnie głos dyspozytorki.

- 21S.

- Zgłaszam się 21S.

- ul. Halszki 30/5. Kobieta, lat 30. Duszność i kołatanie serca. Zgłasza, że jest sama w domu. Nie zamknęła drzwi wejściowych.

- 21S przyjąłem.

Martynka ubierała kurtkę, Wiktor wyszedł szybkim krokiem ze swojego gabinetu i rzucił:

- No dalej, ruszajcie się.

Pobiegliśmy do karetki. Na miejsce wezwania mieliśmy około 7-8 minut. Jechaliśmy w milczeniu. Dla zabicia ciszy zagadnąłem:

- Spokojnie dzisiaj doktorze.

- Nooo… - odpowiedziała Martynka jeszcze lekko zaspana.

- Nie wywołuj, Piotrek, nie wywołuj – odparł Wiktor.

Do końca już nic się nie odzywałem.

Dojechaliśmy. Mieszkanie było na parterze starej kamienicy. Drzwi wejściowe faktycznie nie były zamknięte na klucz. Gdy weszliśmy, ujrzeliśmy kobietę leżącą na kanapie. Obok stało łóżeczko, w którym słodko spało niemowlę.

- Dobry wieczór. Wiktor Banach, pogotowie ratunkowe. Co się dzieje?

- Ciężko mi się oddycha i duszno, panie doktorze. A serce tak dziwnie bije, jakby miało zaraz wyskoczyć.

- Spokojnie. Leczy się Pani na coś?

- Nie.

- Brała Pani jakieś leki, środki odurzające?

- Nie, nic.

Podczas, gdy Wiktor przeprowadzał wywiad z pacjentką, zająłem się pobieraniem parametrów: ciśnienie, saturacja. Martynka zaczęła przygotowywać aparat do wykonania EKG.

Nagle drzwi mieszkania otworzyły się z impetem, a do środka wpadł jak oszalały dobrze zbudowany, wysoki mężczyzna w wieku ok. 35 lat. Zaczął głośno krzyczeć, żebyśmy się wynosili. Razem z Wiktorem próbowaliśmy go uspokoić i wytłumaczyć, co się dzieje. Pacjentka zdenerwowała się i zaczęła cichym głosem prosić męża, aby się opanował. Facet był agresywny i nikogo nie chciał słuchać. Próbował dostać się do żony, ale razem z Wiktorem skutecznie, ale spokojnie go powstrzymywaliśmy.

Niespodziewanie całą tą napiętą, nerwową sytuację przerwało płakanie dziecka. Przypomnieliśmy sobie o tej małej istotce. Martyna szybko wstała z podłogi i podeszła do łóżeczka. Wyjęła niemowlę, zaczęła je owijać kocykiem i tulić do piersi. W tym momencie cała złość i agresja mężczyzny skupiła się na niej. Jakby ją dopiero teraz zauważył. Zaczął iść w jej stronę, a Martyna powoli wycofywała się do tyłu. Wstałem, żeby z nim porozmawiać i spróbować rozmową odwrócić jego uwagę. Wiktor w tym czasie usiłował uspokoić pacjentkę, której stan zaczął się pogarszać, a jednocześnie poprosił przez radio o wezwanie radiowozu.

Martyna stała na środku pokoju z ciągle płaczącym dzieckiem. Widziałem, że trochę się boi, ale starała się to ukryć przed mężczyzną. On stał i coraz bardziej krzyczał wymachując rękami. Zacząłem iść powoli w jego stronę nie przerywając monologu do niego. Nagle Martyna gwałtownie odwróciła się plecami do niego, chcąc uciec w stronę drzwi, ale on zdążył mocno szarpnąć ją za kaptur kurtki i przyciągnąć do siebie. Trzymał Martynę mocno za ramiona i stał za nią.

Wiktor cały czas był sam przy pacjentce, która będąc świadkiem tych scen zaczęła się dusić. Przywołał mnie do siebie. Automatycznie wykonywałem jego polecenia, jakby w transie, jednocześnie prawie nie spuszczając wzroku z Martyny i mężczyzny. Podałem tlen i zacząłem rozpinać pacjentce pierwsze guziki bluzki, żeby wykonać EKG. Na ten widok, mężczyzna z całej siły odepchnął Martynę z malcem na bok i rzucił się na mnie z pięściami. Zasłoniłem się odruchowo rękami, jednocześnie próbując złapać go za nadgarstki. Zaczął szarpać się ze mną. Wiktor szybko doskoczył do torby z lekami, przygotował strzykawkę z Relanium i zwinnym ruchem zrobił mu zastrzyk. Wykorzystałem tę sekundę zaskoczenia mężczyzny i złapałem go za ręce. Po chwili zaczął słabnąć i opadać na ziemię. Zapanowała cisza. Martyna leżała z dzieckiem na podłodze.

- Martyna?! Piotrek, sprawdź co z nimi! – rzucił mi zdenerwowany Wiktor, a sam podszedł do pacjentki.

Doskoczyłem do Martyny, która zaczęła się lekko poruszać.

- Piotrek, zobacz co z dzieckiem - powiedziała.

Szybko wziąłem niemowlę na ręce i położyłem je na fotelu. Odwinąłem kocyk i zacząłem delikatnie podciągać jego ubranko, by sprawdzić, czy na ciele nie widać jakichś obrażeń. W tej samej chwili chłopiec zaczął płakać. Osłuchałem go; serce i płuca były w porządku.

W tym momencie do mieszkania weszło dwóch policjantów.

Rychło w czas – pomyślałem w duchu. Wiktor pokrótce zrelacjonował im przebieg zdarzeń. Pacjentka zaczęła się uspokajać, ale na pewno pod wpływem środka uspokajającego, który podał jej Banach.

Podszedłem do Martyny, która wolno zbierała się z podłogi. Wtedy dopiero zobaczyłem, że kiedy upadała musiała uderzyć się z całej siły o niską, prostokątną ławę, która stała tuż obok.

- Martynka, wszystko w porządku? Nic ci się nie stało?

- Tak, wszystko dobrze – odparła szybko. Jednak wyraz jej twarzy oznajmiał raczej coś innego. Kucając, przyglądałem się jej uważnie, kiedy poprosiła mnie, żebym pomógł jej wstać. Ostrożnie złapałem ją za ramiona, a jednocześnie silnie i zdecydowanie podniosłem do góry. Widziałem po jej minie, że coś ją boli.

- Co z dzieckiem?? – zapytała przestraszona. – Nic mu nie jest?

- Wygląda na to, że nie doznał żadnych obrażeń. Dzięki Tobie.

- Musimy zabrać go na obserwację do szpitala – powiedziała zatroskana i podeszła do chłopca leżącego spokojnie na fotelu.

Wiktor szybko przywołał mnie do siebie.

- Zabieramy Panią do szpitala. Musimy wyjaśnić skąd ta arytmia i duszność - powiedział do pacjentki.

Kobieta była już w dużo lepszym stanie. Razem z Wiktorem pomogliśmy jej dojść do karetki. Martyna szła za nami z dzieckiem na rękach. Policjanci zabrali mężczyznę do radiowozu i odjechali z nim.

Dojechaliśmy do szpitala. Przekazaliśmy pacjentkę i jej dziecko dyżurującemu lekarzowi.

Idąc do bazy chyba wszyscy myśleliśmy jeszcze o minionych wydarzeniach.

- No widzisz Piotrek, mówiłem, żebyś nie krakał - powiedział Wiktor.

- No widzę doktorze. To już się więcej nie powtórzy – odparłem, chcąc nieco rozładować atmosferę.

Martyna nie odzywała się. Szła przed nami po słabo oświetlonym parkingu dla karetek. Widziałem, że ukradkiem trzyma się za brzuch…

* * *

Weszłam do bazy i pośpiesznie  udałam się do łazienki. Chciałam przemyć twarz i złapać oddech. To ostatnie wezwanie rozbiło mnie. Jakim trzeba być człowiekiem i co mieć w głowie, żeby zachowywać się tak do żony i własnego maleńkiego dziecka?? Damski bokser…

Po chwili wyszłam z łazienki. Poszłam do kuchni, żeby zrobić sobie herbaty. Zaraz za mną przyszedł Piotrek. Podszedł do mnie, chwilę przyglądał mi się w milczeniu wzrokiem, jakby chciał coś wyczytać z mojej twarzy, po czym rzekł:

- Uderzyłaś się o tę ławę, kiedy upadałaś, prawda? – zapytał z troską miękkim głosem.

- To nic Piotrek. Naprawdę nic mi nie jest – próbowałam brzmieć wiarygodnie. Jednak rzeczywiście, mocno się uderzyłam. Próbowałam ochronić dziecko, więc całym ciężarem ciała uderzyłam w ten cholerny mebel. Chyba nawet walnęłam o jego kant. Ale najważniejsze, że małemu nic się nie stało.

- Dzielna z ciebie dziewczyna – Piotrek uśmiechnął się i objął mnie ramieniem. Odwzajemniłam lekko uśmiech. Choć wcale nie było mi do śmiechu. Lewy bok coraz bardziej mnie bolał. Miałam wrażenie, że z minuty na minutę jest coraz gorzej. To pewnie z emocji. No i Piotrek cały czas mówi o tym uderzeniu, więc przypomina mi. Muszę się czymś zająć, żeby o tym nie myśleć. Przestanę się skupiać na bólu, to mi przejdzie. Wzięłam z kubka łyk napoju. Zaraz drugi i następny. Ciepła herbata dobrze mi zrobi. Spojrzałam na zegarek. Jeszcze tylko niecałe 3 godziny do końca dyżuru. Dam radę.

Wyszłam ze stacji niezauważona. Jedyne, czego teraz pragnęłam, to własnego przytulnego łóżka i spokoju. Wiedziałam, że muszę się przespać, ale czy dam radę zasnąć?? Ciągle myślałam o tej kobiecie i jej dziecku.

W domu zjadłam coś naprędce. Czułam, że muszę się szybko położyć i odpocząć. Nawet nie wiem, kiedy zasnęłam.

Obudziło mnie pukanie. Słyszałam je trochę jakby przez sen. Po chwili było coraz głośniejsze – to znaczy, że obudziłam się na dobre. Nie miałam siły wstać. Ale do pukania dołączył jeszcze odgłos dzwonka do drzwi. Wiedziałam, że muszę wstać. Próbowałam zebrać wszystkie swoje siły, by podnieść się z łóżka i dojść do drzwi. Przyszło mi to z trudem i dość wolno. Co się dzieje??

Ostatkiem sił doszłam do przedpokoju. Otwarłam drzwi, zobaczyłam w nich Piotrka i osunęłam się. Chyba jeszcze zdążył mnie złapać…

* * *

Kiedy Martyna otwarła drzwi swojego mieszkania, ledwo trzymała się na nogach. Złapałem ją w ostatniej chwili. Szybkim ruchem wziąłem ją na ręce i zaniosłem do pokoju. Położyłem ostrożnie na łóżku i sprawdziłem tętno. Było nieco słabe. Na szczęście oddech w porządku. Sprawdziłem jej źrenice: były równe. Zacząłem delikatnie uderzać ją w policzek, żeby się ocknęła. Po chwili zaczęła wolno otwierać oczy. Uśmiechnąłem się do niej. Nie powiem, napędziła mi strachu.

- Co się stało? – zapytała nieco zdezorientowana.

- Straciłaś przytomność – odparłem. – Co się dzieje Martynka? Tylko nie mów, że nic.

Leżała przez chwilę w milczeniu patrząc na mnie swoimi pięknymi, dużymi oczami. Widać było, że coś ją boli.

- Martyna, boli Cię brzuch? – spytałem bardziej stanowczo.

- Uhmm…

- Gdzie Cię boli? – zapytałem i podciągnąłem lekko do góry jej bluzkę. Wskazała lewy górny kwadrant brzucha. To śledziona. Cholera! Podczas upadku mogło dojść do jej uszkodzenia, a nawet pęknięcia! A to grozi krwotokiem wewnętrznym, zapaleniem otrzewnej!!

Wyjąłem szybkim ruchem telefon z kieszeni i wybrałem numer 112. W międzyczasie dotknąłem jej czoła. Była rozpalona. I zaczęła tracić przytomność.

- Martyna, patrz na mnie! Nie zamykaj oczu!

W słuchawce usłyszałem damski głos. Szybko wezwałem pomoc i odłożyłem telefon.

- Martyna, wytrzymaj jeszcze trochę! Karetka już jedzie.

Ale tego już nie usłyszała. Zamknęła oczy i opadła poduszkę…

C.d.n. 
---------------
Czekam na Wasze opinie oraz sugestie ;)