Odcinek 3_Niedopowiedzenia

- To co, widzimy się dziś wieczorem? U Ciebie czy u mnie? - zapytała kokieteryjnie Renata posyłając mi namiętne spojrzenie.

Jakie "u ciebie czy u mnie"?? Przecież spotkaliśmy się raptem dwa razy; najpierw był spacer, za drugim razem kino, a teraz "u ciebie czy u mnie". 

Ostro gra. To kobieta z tych, które wiedzą, czego chcą. I nie odpuszczają tak łatwo. Kiedyś nie zastanawiałbym się ani chwili. Kiedy dziewczyna się do mnie kleiła, nie odmawiałem. Teraz było inaczej. Nie miałem ochoty na spotkanie ani u mnie ani u niej. Nie chciałem tak szybko przechodzić na kolejny poziom tej znajomości. Chyba w ogóle nie chciałem... To czego ja właściwie chcę?? Dobre pytanie...

* * *

Cóż za piękny wiosenny poranek! Ciepłe słońce przyjemnie muska mój kark. Odetchnęłam głęboko rześkim powietrzem. Cieszyłam się powrotem do pracy. To mój pierwszy dzień. W końcu!

Weszłam do stacji. Wszyscy ciepło mnie przywitali - nawet dr Góra. Ja też się za nimi wszystkimi stęskniłam. Są dla mnie jak rodzina. 

Po chwili wszedł Piotrek.

- Cześć. Jak się czujesz? - zapytał bez entuzjazmu w głosie.

- Jak widać w porządku - odparłam nieco oschle.

- To dobrze. Fajnie, że wróciłaś.

- Ja też się cieszę.

Rozmowa między nami nie kleiła się. Na szczęście niezręczną sytuację przerwał dr Banach, który oznajmił nam, że mamy wezwanie. Czyli dzisiaj jeżdżę z Piotrkiem... No trudno. Przecież nie musimy ze sobą gadać. Jesteśmy w pracy i na niej mamy się skupić.

* * *

Zbyłem Renatę stwierdzeniem, że porozmawiamy o jej propozycji po pracy. Jednak nie dawało mi to spokoju. Czułem się w tym układzie niezręcznie, ale nie wiedziałem dlaczego. A co gorsze, nie miałem pojęcia co z tym zrobić... 

- A co Wy oboje dzisiaj tacy milczący, co? - przerwał panującą ciszę Wiktor.

Nie bardzo wiedziałem co mu odpowiedzieć. Martyna chyba też nie. W rezultacie żadne z nas nie odezwało się.

- Co, znowu się pokłóciliście? - dociekał nadal.

- Nieee! - odparliśmy zgodnie, niemal równocześnie.

- Czyli, że jednak... - skwitował Banach. - Kiedy zdążyliście się posprzeczać, skoro Martyna dopiero dzisiaj wróciła do pracy?? Ech... - westchnął ciężko.

Dojeżdżaliśmy już na miejsce wezwania, więc nie musieliśmy ciągnąć tego niewygodnego tematu. Nie chciałem mówić, że ja nie pokłóciłem się z nią - to ona ma coś do mnie. Nie chciała, żebym ją odwiedził w szpitalu, nawet nie chciała mnie widzieć i na dodatek oznajmiła mi to przez swojego narzeczonego. No więc kto tu z kim się pokłócił...?? Teraz nadal jakieś fochy strzela. Kto tam zrozumie kobietę...

* * *

Przecież ja do niego nic nie mam. Chciałam mu podziękować za to, co dla mnie zrobił. Naprawdę to doceniam. Czekałam w szpitalu każdego dnia aż przyjdzie. Nie chciałam tego załatwiać tak przez telefon. Takich spraw nie załatwia się w ten sposób. A on co, nagle zapomniał? Taki był zajęty?? Pewnie uganiał się za jakąś nową panną, to nie miał czasu na odwiedziny u koleżanki. Zrobił co do niego należało - w końcu jest ratownikiem. Na jego miejscu zrobiłabym to samo. I na tym jego rola się skończyła. Skoro tak traktuje naszą znajomość, to pfff.... Nie ma co się przejmować. On nie jest pępkiem świata.

Wysiadłam z karetki. Kazałam Piotrkowi zabrać torbę. Ja nie mogę dźwigać. Poszłam za doktorem do pacjenta. Młoda dziewczyna została potrącona przez samochód i siedziała na chodniku. Na pierwszy rzut oka miała rozbitą głowę, która mocno krwawiła, i była poobijana. Wiktor kazał nam zebrać parametry, a sam przeprowadzał z nią wywiad. Oboje chwyciliśmy za ciśnieniomierz. Przytrzymałam go mocniej; po chwili Piotrek puścił. Spojrzał na mnie spode łba. No tak, jeszcze jest obrażony i "krzywe" spojrzenia będzie mi rzucał...

* * *
 

Nie wiem o co jej chodzi, ale nie zamierzam dać się sprowokować. A już na pewno nie przy pacjencie. Wyjąłem więc z torby pulsoksymetr i założyłem na palec kobiety. Sięgnąłem po opatrunek i siatkę, żeby opatrzyć jej głowę, ale Martyna znowu mnie ubiegła i pierwsza je złapała.

- Sprawdź, czy nie ma złamań - powiedziała ostro.

Wiktor spojrzał na nas ukradkiem. Nie będę się z nią kłócił, więc zrobiłem co chciała.

- Złamanie lewego przedramienia - oznajmiłem.

- Dobra, to usztywnij je - polecił Banach.

Martyna spojrzała na mnie niezadowolona, ale przecież nie będę się tym przejmował.

- Co Ty robisz?!! - oburzyła się nagle.

- Zajmij się opatrywaniem głowy, dobrze? - powiedziałem najspokojniej, jak potrafiłem.

Wiktor znowu rzucił wzrokiem w naszą stronę.

Po chwili wsadziliśmy pacjentkę do karetki i ruszyłem. Za późno zauważyłem potężną dziurę na drodze i nie zdążyłem jej ominąć przez co wszyscy podskoczyliśmy.

- Nie umiesz jeździć?! - wrzasnęła Martyna. 

- A Ty musisz być taka niemiła? Może chcesz się zamienić? - żachnąłem się bez zastanowienia.

- Ej, spokój! - Wiktor usiłował przywołać nas do porządku.

- Nic się Pani nie stało? - zapytała spokojnie Martyna.

Widziałem w lusterku, że kobieta zaprzeczyła głową. Przeprosiłem ją.

Po przewiezieniu jej do szpitala, Wiktor wezwał nas do siebie. Ekstra. Stary urządzi nam pewnie pogadankę...

- Możecie mi powiedzieć, co Wy dzisiaj wyprawiacie? - zapytał Banach.

Nastała cisza. Przecież ja nic takiego nie robię, to ona się czepia.

- No pytam o coś. Martyna?

- Ja?? Nic. 

- No przecież to Ty ciągle masz coś do mnie. To Ci nie pasuje, tamto źle... - zareagowałem oburzony. 

- Wiesz co Piotrek... Lepiej się przyznaj, że coś Cię dzisiaj ugryzło, a nie zwalaj winy na innych.

- Mnie coś ugryzło?? 

- Dobra, dobra. Spokój! - doktor usiłował opanować nasze emocje. - To, co jest między Wami prywatnie, to Wasza sprawa. Ale nie chcę, żeby miało to wpływ na Waszą pracę w moim zespole. 

- Doktorze, sam doktor widzi, że to ona się mnie czepia. Ja jestem spokojny.

- Taaa... - rzuciła szyderczo Martyna.

- Chyba masz okres - chciałem jej dopiec.

- Sam masz okres! - zripostowała wściekła.

- Ej, ej!! Chyba się nie zrozumieliśmy. Macie wyjaśnić to między sobą. I żeby mi to było ostatni raz, takie zachowanie przy pacjencie!

Staliśmy w milczeniu.

- Czy to jest jasne? 

Cisza.

- Czy to jest jasne?! - dopytywał Wiktor.

- Tak, doktorze - odparłem pokornie.

- Tak, jasne - odpowiedziała grzecznie Martyna.

- No! A teraz zmykajcie.

* * *
 

- Ooo, słyszę, że był dywanik u szefa. O co poszło? - zapytała Renata.

- Daj spokój Renata. To nie jest dobry moment.

- Ok. Myślę, że wieczorem przy świecach będzie idealny... Zrobię Ci masaż, żebyś nie był już taki spięty... - rozmarzona snuła plany.

- Wieczór mam zajęty - odparłem bez namysłu. Chciałem, żeby dała mi dziś spokój. Powoli czułem się osaczany...

- Jak to zajęty?? Jeszcze rano miałeś wolny - oburzyła się.

- Przepraszam, coś mi wypadło. Nie gniewaj się - chciałem załagodzić.

Odeszła bez słowa. Kurde... 

* * *

Na szczęście ten dyżur już się skończył. Szkoda, że pierwszy dzień po przerwie, a taki nieudany. I jeszcze Piotrek wszystko zwalił na mnie. Kretyn! 

Odruchowo wybrałam na telefonie jeden znajomy numer. Bliski mi numer. Zadzwoniłam do Rafała. Tylko on jest w stanie uratować ten dzień...

* * *

Nie dość, że jedna obrażona, to teraz jeszcze druga. Dobrze, że ten dzień już się kończy. Muszę się do tego wszystkiego zdystansować... 

Z zamyślenia nagle wyrwał mnie dźwięk telefonu. Spojrzałem na wyświetlacz.

- Halo? 

- Piotrek!!! Piotruś... On nie żyje!!! Błagam Cię, zrób coś!!! Proszę Cię... - nagle słowa w słuchawce przerwał przeraźliwy płacz...

C.d.n.