Odcinek 5_Rozczarowanie

- Doktorze, potrzebne nosze! Znaleźliśmy Pańskiego człowieka - krzyczy do nas dowódca straży pożarnej. 

Oby tylko Piotrkowi nic się nie stało! Nie mogę znaleźć sobie miejsca po tym, co powiedział mi Wiktor. Gdybym wiedziała wcześniej, że Piotrek ma takie problemy...

- Martyna, bierz nosze i deskę, szybko! - pogania mnie Banach. 

Biegniemy pod wejście do budynku. Strażacy każą nam tutaj zaczekać. Myślę tylko o tym, w jakim stanie go znaleźli. Rozpoczyna się nerwowe oczekiwanie. Czas ciągnie się w nieskończoność... 

W końcu dwóch strażaków wynosi Piotrka na desce. Ma brudną od dymu i spalenizny twarz. Mocno kaszle. Ale wygląda na to, że nie doznał poważniejszych obrażeń. Dzięki Bogu!

- Piotrek, możesz oddychać? - pyta Wiktor.

Piotrek w odpowiedzi kiwa głową na tak.

- Jak się czujesz? Masz jakieś obrażenia? - dopytuje.

- Nie, wszystko w porządku doktorze. Tylko słabo mi - odpowiada powoli cicho pokasłując.
- Straciłeś przytomność, pamiętasz? - pytam go.
- Nie, raczej nie. Leżałem blisko ziemi, żeby nie nawdychać się dymu.
- Dobrze - mówi Wiktor.
- A co z tym chłopakiem?
- Z małym wszystko dobrze. Pojechał do szpitala na badania - odpowiadam.
Piotrek lekko uśmiecha się zadowolony. Dojeżdżamy z nim na noszach do karetki. Wiktor osłuchuje go.
- Oddychaj głęboko.

Piotrek z pewnym trudem bierze głębokie wdechy.

- Płuca w porządku. Miałeś szczęście.

- Wiedziałem, co robić, żebym nie musiał być Waszym pacjentem - żartuje.

- Dobra, dobra. Nie cwaniakuj teraz. I tak musimy pogadać o tym, co zrobiłeś - oznajmia Wiktor.

- Dobrze... - odpowiada pokornie.

- Ciśnienie 90/60 - podaję.

- Niziutkie Piotrek.

- To stąd to osłabienie.

- Ale osłabienie nie bierze się z niczego. Martyna, zmierz mu jeszcze poziom cukru.

- Robi się.

- Nie trzeba doktorze. To z przemęczenia.

- Ja o tym decyduję. Leż spokojnie.

Piotrek przewraca oczami.

- Glukoza 58 - podaję.

- No to pięknie Piotrek. I ten niski cukier też masz z przemęczenia? Jadłeś coś dzisiaj? - pyta Wiktor.

- Nie... - odpowiada cicho i odwraca wzrok.

- Ech... Jak dziecko - wzdycha Banach. - Martyna, załóż dojście, podaj płyny i 10% glukozę.

- Oczywiście.

W tej chwili do karetki podbiega jeden ze strażaków z informacją, że potrzebny jest lekarz. Pewnie znaleziono jeszcze jakąś ofiarę pożaru. Na szczęście nie było ich dzisiaj wiele. Wiktor wybiega, każąc mi zostać z Piotrkiem w karetce.

* * *

Jak tak patrzę, kiedy krząta się przy mnie, to cała złość na nią mi przechodzi. Z resztą, już zapomniałem o tym, co było. Nie umiem długo się gniewać.

Martynka robi mi delikatnie wkłucie dożylne i podłącza kroplówkę. Nie spuszczam z niej wzroku.

- Dlaczego nic nie jadłeś? - zagaduje mnie.

- Nie zdążyłem. Myślałem, że wyskoczę na chwilę, gdy będziemy zjeżdżali z pierwszego wezwania.

- Uhmm...

- Ale napiłem się trochę kawy.

- Kawa na pusty żołądek, to nie jest dobry pomysł...

- Czyżbyś się o mnie trochę martwiła? - próbuję żartować i rozluźnić atmosferę.

Martyna wzrusza ramionami. Widzę, że posmutniała.

- Nie smutaj Martynka. Przeżyję - znów żartuję, żeby nieco ją rozweselić.

- Dlaczego nie powiedziałeś mi o swoim bracie? - pyta nagle. Spoważniałem.

- A co miałem ci powiedzieć? Że Romek spadł z drabiny i miał krwiaka mózgu? Że ledwo go odratowali?

- No chociażby.

- Każdy ma swoje zmartwienia. Z resztą...

- Co?

- Nieważne.

- No co? Powiedz.

- Skoro nie chciałaś mnie widzieć, kiedy leżałaś w szpitalu, to nagle mam ci opowiadać, co się u mnie dzieje?

- Cooo??!! - Martyna otwarła szeroko swoje ciemne, duże oczy. - Ja cię nie chciałam widzieć??!! To Ty byłeś tak zajęty, że nie odwiedziłeś mnie ani razu!

- Byłem u ciebie następnego dnia rano, zaraz po dyżurze. Spotkałem na korytarzu Rafała. Powiedział mi, że nie chcesz mnie widzieć. To co miałem zrobić? Iść do ciebie na siłę??

- Coooo??!! Ja mu nic takiego nie mówiłam!! Nawet nie wiedziałam, że byłeś, że spotkaliście się na korytarzu!!

- No tak, wszystko jasne...

- Ale co jasne??!! Nie wierzę, że Rafał mógł powiedzieć coś takiego...

- A co, wymyśliłem to sobie??!! Nie wiesz po co?? Gdybym faktycznie nie miał czasu, to bym ci powiedział, a nie ściemniał teraz. Poza tym, są jeszcze telefony. Przecież mógłbym zadzwonić... 

Martyna stanęła jak wryta. Widzę, że na jej twarzy miesza się złość z niedowierzaniem.

* * *

Nie wierzę... To niemożliwe, żeby Rafał zrobił coś takiego... Po co?? Ale znów po co Piotrek miałby kłamać? Ma czasem dziwne pomysły i głupie zachowanie, ale nigdy mnie nie oszukał ani nie okłamał. Jaki miałby w tym interes, żeby teraz to zrobić? Ale jaki cel miałby w tym Rafał?? Miałam mętlik w głowie... To wszystko nie dawało mi spokoju. Obie wersje wydawały mi się nieprawdopodobne, ale przecież któryś z nich kłamał...

Po dyżurze poszłam do szpitala, do brata Piotrka. Spotkałam go tam razem z mamą.
- Dzień dobry - przywitałam ją.
- Dzień dobry - odpowiedziała przygnębiona kobieta.
- Jestem Martyna, pracuję z Pani synem w pogotowiu.
- Ach, to Pani. Miło mi poznać.

- Mnie również.

- Piotruś nieraz opowiada o dzielnej dziewczynie, która z nim pracuje - próbowała się uśmiechnąć.
- Naprawdę??
- Tak. Bardzo Panią lubi. Z resztą, nie dziwię mu się. Jest Pani sympatyczna. I ładna.
Opuściłam wzrok lekko się uśmiechając. Z OIOM-u wyszedł Piotrek.
- Mamo, powinnaś odpocząć. Jedź do domu. Ja przy nim zostanę - powiedział.
- Jesteś zmęczony po pracy. Ty jedź. Jutro przecież też masz dyżur.
- Dam radę. Jedź i zajmij się Mateuszem.
- Na pewno?
- Tak, na pewno.
Mama pożegnała się ze mną i ucałowała syna w policzek. Na odchodne zerknęła jeszcze do sali, w której leżał Romek.

Piotrek usiadł obok mnie na szpitalnym korytarzu.
- Jak się czujesz? - zapytałam z troską w głosie.
- W porządku.
- Przyniosłam ci kanapkę i sałatkę z kurczakiem - z lnianej torby wyciągnęłam dwa małe pakunki i podałam mu.
Piotrek uśmiechnął się.
- Dziękuję. To miłe, że dbasz o mój poziom cukru - zażartował.
Siedzieliśmy przez chwilę w milczeniu. Nie wiedziałam co mam jeszcze powiedzieć po tych ostatnich "rewelacjach", których się dowiedziałam.
- Nie idziesz do domu? - zagadnął nagle pierwszy.
- Jakoś nie mam ochoty...
- Słuchaj Martyna... Ja naprawdę dobrze życzę Tobie i Rafałowi. Ale nie zmyśliłem tego. Naprawdę tak było.
- Wierzę ci... - odparłam cicho.
- To przez to tak głupio się poróżniliśmy?
- Chyba tak... Przepraszam, że byłam dla ciebie niemiła.
- Chyba wredna, chciałaś powiedzieć - żartował nadal.
- Ok, wredna - uśmiechnęłam się.
- Nie ma sprawy Martynka. Już zapomniałem.

Siedzieliśmy i nadrabialiśmy zaległości. Opowiedział mi o wypadku brata i obecnych rokowaniach, o tym, jak znosi to mama i młodszy brat i ile spraw spadło teraz na niego. Bardzo chciałam pomóc mu w tej sytuacji. Przecież jest moim dobrym kumplem.
 
* * * 

Miło nam się rozmawiało. Było jak kiedyś. Znów czułem, że jesteśmy blisko, jak prawdziwi przyjaciele. Że mogę na nią liczyć. Że mogę jej powiedzieć o wszystkim. Poza Wiktorem i Adamem, nie miałem do nikogo takiego zaufania. Zaoferowała mi swoją pomoc i tym razem nie oponowałem.
Nawet nie zauważyliśmy, jak na zewnątrz zrobiło się ciemno.
- Martyna, odwiozę cię, jest już późno - zaproponowałem.
- Nie bardzo mam ochotę wracać do domu po tym wszystkim... - wyznała.
- Wierzę... Ale musisz, chociażby po to, żebyście sobie wszystko wyjaśnili.
- Chyba nie mam już dzisiaj na to siły... - odparła zrezygnowana. Spojrzałem na nią i faktycznie wyglądała na zmęczoną. Po chwili jednak zebrała się.
- Zamówię taksówkę - odparła i zaczęła iść w stronę wyjścia.
- Po co masz zamawiać? Ja jestem dzisiaj twoją taksówką - chciałem ją rozweselić.
- Piotrek, dziękuję, ale powinieneś odpocząć. Wiktor tylko dlatego nie wysłał cię na urlop, że obiecałeś mu, że będziesz o siebie dbał. Pamiętasz? A dbanie o siebie oznacza między innymi spanie i jedzenie.
- Mam już prowiant - wskazałem na pakunki, które mi przyniosła. - A sen dłuższy o 15 minut mnie nie zbawi. No chodź.
W końcu dała się przekonać i poszła ze mną do samochodu.

Odwiozłem ją pod samą klatkę bloku, w którym mieszka z Rafałem.
- To był długi i męczący dzień... - westchnęła.
- Jutro będzie lepiej - próbowałem ją pocieszyć.
- Jutro nie wiadomo co będzie...
- To prawda. Ale ja nie zamierzam jutro zasłabnąć z głodu ani wchodzić do płonących budynków.
Uśmiechnęła się.
- Dzięki za podwózkę. Śpij dobrze, do jutra - pożegnała się.
- Wzajemnie.
Patrzyłem, jak otwiera drzwi i wchodzi do klatki.

* * *

Ledwo włóczyłam nogami w stronę drzwi mieszkania. Byłam taka padnięta, że nie miałam ani siły ani ochoty poruszać dziś z Rafałem tego tematu. Choć byłam strasznie ciekawa jego wersji. Co mi powie, kiedy zapytam go o ich spotkanie w szpitalu. I w ogóle, jak to wszystko wytłumaczy.

W przedpokoju panował półmrok. Zaczęłam rozpinać kurtkę.
- Cześć skarbie - Rafał zaszedł mnie od tyłu, objął w pasie i pocałował w ucho. Wyczułam od niego alkohol.
- Ty piłeś!
- Troszeczkę, czekając na ciebie. Co tak późno? Dyżur się przeciągnął, mieliście jakąś akcję? - nie przestawał mnie obejmować i zaczął całować po karku i szyi.
- Rafał, jestem zmęczona... - powiedziałam oschle, ale on nie przestawał, a jego uścisk zaczynał być coraz mocniejszy.
- Za chwilę przestaniesz myśleć o zmęczeniu... - jego dłonie zaczęły krążyć po moim ciele. Próbowałam oswobodzić się z jego ramion, ale coraz silniej mnie oplatały.
- Naprawdę, nie mam dzisiaj ochoty! - krzyknęłam stanowczo, ale on nie odpuszczał.
- Cały dzień na ciebie czekałem... Chodź do mnie! - mocno odwrócił mnie twarzą do siebie i zaczął rozpinać bluzkę.

- Powiedziałam nie! - krzyknęłam i uderzyłam go w twarz. Zdenerwowana wybiegłam na oślep w pustą, ciemną noc...


C.d.n.