Odcinek 6_Prośba

- A ten pajac co tu robi? - pytam ironicznie Adasia, z którym stoję na zewnątrz. Popijając kawę, łapiemy poranne promienie wiosennego słońca. Do dyżuru mamy jeszcze 10 minut.

- Pewnie przyszedł przeprosić.

- To coś ostro nawywijał, skoro przyłazi pod pracę z kwiatami i robi jej obciach - kwituję udając, że nie jestem w temacie.

- Nie wiem o co chodzi. Wiesz, babskie tajemnice. Ale chyba coś poważnego, bo Martyna nocowała dzisiaj u nas - zdradza Adam.

- Jak to??!! Martyna spała u was??!! - pytam totalnie zaskoczony.

- Noo...

- A co się stało?? - dopytuję.

- Nie wiem stary. Przyszła późno zapłakana i zapytała, czy może przekimać. Tyle.

Od razu idę szukać Martyny. Znajduję ją w szatni. Ma podkrążone i lekko zapuchnięte od płaczu oczy.

- Martyna? Wszystko w porządku? - pytam zaniepokojony.

- Tak, jest ok - próbuje udawać. Ukradkiem ociera jednak łzy.

- Rafał stoi pod stacją z kwiatami.

- Co??

- Chyba czeka na ciebie. Mam go spławić?

- Nie... Sama to załatwię.

- Ok.

Martyna głośno wzdycha. Widzę, że nie jest to dla niej przyjemna rozmowa.

- To przeze mnie się pokłóciliście? - podpytuję.

- Nie, nawet nie zdążyliśmy porozmawiać.

- To co się stało?? 

Widzę, że coś ją trapi. 

- Nie chcę teraz o tym gadać...

- Dobra. Ale pamiętaj, że jakby co, to zawsze możesz na mnie liczyć - szczerze deklaruję.

- Dzięki.

Nie chcę jej naciskać. Jak będzie chciała, to sama powie. Albo nie... Ale dałbym mu w twarz za to, że płacze przez niego.

* * *

- Po co tu przyszedłeś??!! - pytam ostro.

- Martynka... Ja... chciałem cię przeprosić za wczoraj. Nie wiem co we mnie wstąpiło - potulnie tłumaczy się Rafał.

- Może alkohol??

- Martynka, naprawdę niewiele wypiłem. Wybacz mi, proszę cię!! To już się więcej nie powtórzy - obiecuje błagalnym tonem.

- Słuchaj, za chwilę mam dyżur i nie chcę tego roztrząsać tu i teraz. Pogadamy potem. A teraz idź stąd.

- Ale wrócisz dziś do domu??

Odwracam się na pięcie i wchodzę do stacji. Na odchodne słyszę jeszcze:

- Martynka, przepraszam!!

- Co za żenada... - śmieje się cicho Renata.

- Bawi cię to??!! - pytam ostro.

- Nie, no skąd.

- To daruj sobie takie teksty!

Za plecami szepta jeszcze coś do Piotrka chichocząc.

- Daj spokój Renata - ucisza ją.

- No co ja takiego powiedziałam?? - pyta zdziwiona.

- Po prostu się odczep, dobra??! - posyłam jej piorunujące spojrzenie i wychodzę. 

Idę do Basi wyżalić się. Ale w tej chwili dostajemy wezwanie i zawracam, kierując się w stronę karetki.

- Co mamy? - pytam Banacha.

- Mężczyzna ugodzony nożem. 

- Napad czy sprzeczka rodzinna? - pyta Piotrek

- Nie wiem. Dojedziemy, to się dowiemy. 

Wchodzimy do mieszkania, wszędzie panuje spory bałagan. Stłuczona lampka nocna, porozrzucane przedmioty, ubrania, dokumenty. Widać, że była tu niezła awantura. Na podłodze w pokoju leży mężczyzna około 45 lat. Z jego brzucha wystaje trzonek noża kuchennego. Dookoła pełno krwi.

- Dzień dobry. Wiktor Banach, pogotowie ratunkowe. Jak do tego doszło?

- Pokłóciliśmy się. Nagle żona wpadła w szał i... chwyciła za nóż... Wszystko działo się tak szybko... A potem wybiegła - relacjonuje pacjent.

- Spokojnie. Już się Panem zajmujemy - uspokaja go Wiktor.

- Ciśnienie 90/60, saturacja 94 - podaje parametry Piotrek.

Wiktor wstępnie ocenia ranę, jej rozległość i głębokość.

- Martyna, podłącz monitor, załóż dojście i podaj płyny. Piotrek, zabezpiecz ranę - wydaje nam polecenia.

- Już się robi - odpowiadam.

- Doktorze... Bo moja żona... Ona jest chora psychicznie.

- W porządku, zajmiemy się tym. Piotrek, zawiadom policję. Ma Pan gdzieś zdjęcie żony?

- Portret... wisi na ścianie.

- Mogę pożyczyć to zdjęcie?

- Proszę... Ale znajdziecie ją? Ona w tym stanie... może być niebezpieczna.

- Proszę się uspokoić, policja się tym zajmie.

Banach dyskretnie przywołuje Piotrka na bok.

- Rana jest dosyć głęboka. Facet stracił sporo krwi. Podejrzewam krwotok wewnętrzny. W każdej chwili może dojść do wstrząsu hipowolemicznego. Powiadom szpital, żeby przygotowali salę i krew.

- Doktorze, migotanie - wołam.

- Piotrek, defibrylator.

Piotrek przygotowuje sprzęt.

- Gotowe doktorze. 

- Dobra, odsunąć się - poleca Wiktor.

Ciało pacjenta przeszywa impuls elektryczny. Zaczynam masaż serca, a Piotrek wentyluje. Po upływie około 2 minut sprawdzamy na kardiomonitorze rytm pracy serca. Wrócił do normy.

- Dobra, ruchy, ruchy. Zabieramy go - ponagla Banach.

Udaje nam się dowieźć pacjenta do szpitala bez komplikacji. Dobrze, że tak szybko nas zawiadomił, i że nóż nie został wyjęty.

Rafał dzwoni do mnie już chyba piąty raz, a niedawno pożegnałam go pod stacją. Przecież dobrze wie, że dyżur to nie jest odpowiedni czas na takie rozmowy. Tłumaczyłam mu, że pogadamy potem. To nie! Akurat teraz i w taki głupi sposób musi pokazywać, jak bardzo mu na mnie zależy. Mam tego dość! Wyciszam dzwonek.

* * *

Martynka to jest jednak profesjonalistka. Też ma jakieś kłopoty osobiste, ale nie przenosi ich na grunt zawodowy. To taka robota, że albo potrafisz oddzielić jedno od drugiego, albo się nie nadajesz.

Chciałbym jej jakoś pomóc, ale dopóki nie wiem, co się stało, nie wiem jak. Ani co mógłbym dla niej zrobić. Od Basi niczego się nie dowiem. Adaś sam nic nie wie. Cholera...

Docieram na szpitalny korytarz. Mama z Młodym nadal tutaj są.

- Dlaczego Mateusz nie jest jeszcze w domu? 

- Nie miałam go dzisiaj z kim zostawić.

- To ciotka nie przyjechała?

- Nie, zadzwoniła w ostatniej chwili, że coś pilnego jej wypadło.

- Młody, odrobiłeś zadanie domowe?

- Nie - cieszy się młodszy brat.

- No to pięknie... To kiedy je zrobisz?

- Może ja pomogę? - nagle za plecami słyszę głos Martyny. Odwracam się zaskoczony.

- Dzień dobry - posyła powitanie do mojej mamy.

- Ty?? - pytam zdziwiony.

- A co? Boisz się, że już niczego nie pamiętam z podstawówki? - żartuje.

- Nie o to chodzi...

- Daj spokój Piotrek - wymija mnie na korytarzu. - Cześć, jestem Martyna. A Ty jak masz na imię?

- Mateusz.

- Miło mi cię poznać Mateusz - uśmiecha się do brata. - Z czego masz dziś zadanie?

- Z polskiego.

- W tym akurat byłam dobra - uśmiecha się i mruga do mnie. - A pokażesz mi co masz zadane?

Młody wyciąga z plecaka zeszyt i książkę. Martyna chce go zabrać do bufetu.

- Martyna, czy ty przypadkiem nie powinnaś jechać do domu? - pytam znacząco. Spogląda na mnie. Po chwili namysłu odwraca się i zwraca do brata:

- Jesteś głodny? Masz na coś ochotę?

- Na naleśniki! - wykrzykuje radośnie Mateusz.

- Może Piotrek i mama przyłączą się do nas, co ty na to?

- Taaak!!

- Przyłączycie się do nas? - pyta z rozbrajającym uśmiechem.

Wszyscy razem schodzimy do bufetu. Młody nie kryje swojego zadowolenia. Na jego miejscu też bym go nie krył, gdyby Martyna to mnie trzymała za rękę... Przypominam sobie o Rafale i wydarzeniach z poranka. Biorę ją na bok.

- Martyna, doceniam to, że chcesz nam pomóc, ale... Rafał chyba czeka na ciebie w domu...

- To niech czeka - ucina i podchodzi do stolika, gdzie zajęli miejsce.

Jestem tym nieco zaskoczony. To miłe, że chce być z nami, ale niezręcznie się czuję wiedząc, że jej narzeczony czeka teraz na nią. I zależy mu, żeby wyjaśnić to, co zaszło między nimi. Ale przecież Martyna dobrze wie, co robi... To jej sprawa i jej decyzja.

* * * 

- Może dałaby się Pani zaprosić do nas na herbatę i własnej roboty sernik? Dokończylibyście spokojnie to zadanie z polskiego... - pyta ostrożnie jego mama.

- Mamo, daj spokój. Ja mu pomogę. Nie fatyguj Martyny.

- Przepraszam Panią, Piotrek ma rację. Nie powinnam prosić i wykorzystywać Pani...

- Dla mnie to żaden kłopot, naprawdę. Nie mam planów na wieczór. Chętnie skorzystam z zaproszenia, jeśli... Piotrek nie ma nic przeciwko.

- Ja?? Skąd!

- Nie przepuszczę okazji na domowy sernik - żartuję, czym rozładowuję trochę niezręczną atmosferę.

Przyjeżdżamy do ich mieszkania. Panuje lekki nieład, ale ogólnie jest schludnie i czysto. 

- Przepraszam za ten nieporządek. Nie miałam dziś kiedy tego uprzątnąć - Pani Strzelecka na prędce zbiera nieposkładane, czyste pranie.

- Proszę się tym nie przejmować, naprawdę.

- Chcesz zobaczyć mój pokój? - pyta nagle Mateusz.

- No pewnie, że chcę!

- Halo, Młody. To nie jest twoja koleżanka. Co ci mówiłem? Jak masz się zwracać do osób starszych od ciebie?

- Daj spokój Piotrek.

- Ma się uczyć szacunku do starszych.

- Przepraszam. Czy chciałaby Pani zobaczyć mój pokój?

- Jasne.

- A porządek masz? - pyta go Piotrek.

Chłopiec kiwa głową, po czym chwyta mnie za rękę i prowadzi do ostatniego, małego pokoju. Pokazuje swoje zabawki i książki. Kończymy zadanie z polskiego. Po chwili przychodzi do nas jego mama.

- Pani Martyno, zapraszam do stołu.

* * *

Nie spodziewałem się takiego obrotu sprawy: Martyna w domu mojej mamy, je z nami sernik. Widzę teraz, że mama tego potrzebowała. Potrzebowała rozmowy o duperelach, podjęcia kogoś swoim bajecznym sernikiem, oderwania się na chwilę od tych problemów. Ja idę codziennie do pracy, a ona zostaje z tym sama, w czterech ścianach - czy to domu czy szpitalnego korytarza. Trzyma się dla Mateusza, ale i tak jest jej ciężko. Jednak jest bardzo dzielna i silna. Choć tyle w życiu przeszła...

Martyna pomaga zebrać talerze ze stołu. 

- Bardzo dziękuję. Sernik był wyborny. Dawno nie jadłam tak pysznego - zachwala wypiek.

- Dziękuję. Cieszę się, że Pani smakował. 

- Nie mów, że kiedykolwiek jadłaś równie dobry - podpuszczam ją.

- To prawda.

- To ja nie będę wam przeszkadzała. Pójdę się położyć. Dziękuję za wizytę i zapraszam ponownie do nas - zachęca mama, po czym wychodzi do swojego pokoju.

- Dziękuję. Ja też będę się już zbierała. Trochę się zasiedziałam...

- Zostań jeszcze... - wypalam nagle tak spontanicznie, że sam się sobie dziwię. 

W torebce słychać jej wibrującą komórkę. Pewnie Rafał dzwoni. Ale Martyna nie reaguje. Chyba nie zamierza odebrać. Patrzy na mnie w milczeniu nieco zaskoczona. W końcu, po kilkunastu sekundach, patrząc mi w oczy szepta:

- Piotrek... Czy mogę mieć do ciebie prośbę?

C.d.n.