Odcinek 11_Śmiech i łzy

Obudził mnie ból głowy. Otworzyłem oczy, a świat zdawał się jeszcze nieco wirować. Postanowiłem jeszcze chwilę zostać w łóżku. Leżąc tak, uświadomiłem sobie, jak głupio zrobiłem przychodząc tutaj pijanym. Ostatecznie, pozwoliłem Martynie zatrzymać się u mnie, żeby odpoczęła od tego palanta i miała spokój, a sam naszedłem ją i to jeszcze w takim stanie. Mogła poczuć się nieswojo, niezręcznie... Idiota ze mnie.

Powoli wstałem i poszedłem do kuchni po wodę. W mieszkaniu było cicho. Zapukałem lekko do drzwi drugiego pokoju. Cisza. Delikatnie je otwarłem i zajrzałem do środka. Chciałem sprawdzić, czy rzeczy Martyny nadal tu są. Uff, nie zabrała ich. To znaczy, że jeszcze wróci.

* * *

Siedziałam nad pobliską rzeką i bezmyślnie gapiłam się w jej nurt. Dookoła cisza, szum drzew i śpiew ptaków. I płynąca woda. Siedziałam tak i zalewałam się łzami. Co ja mam robić?? Co robić?? Nie mogę być z Rafałem. Nie potrafię już... I właściwie to... niewiele do niego czuję. Za to coraz więcej we mnie złości i obrzydzenia do niego. To, co zrobił Piotrkowi było podłe! To, że chciał mnie wykorzystać po pijaku też było obrzydliwe. A potem jeszcze ta próba skłócenia nas, kłamstwa, wywiezienie do domku pod lasem... Kiedy powiedział mi, że to wszystko przez chorobę, że kiedy wypije traci nad sobą panowanie, chciałam dać mu drugą szansę. Ale nie po czymś takim! Nigdy bym go nie podejrzewała o działanie z premedytacją. Nie potrafię mu już ani zaufać ani wybaczyć. Nie chcę dzielić życia ani przyszłości z kimś takim. Brzydzę się nim i jego szantażem! Tylko Piotrek... Cierpi przeze mnie i ucierpi jeszcze bardziej. A ja będę bezczynnie patrzyła, jak on niszczy mu karierę i życie. Przecież karetka to jego drugi dom, a ratownictwo jest całym jego życiem, jego pasją. To wszystko co ma. Z resztą... tak jak ja. Jak mu pomóc? Ale tak, żeby wilk był syty i owca cała. Może powinnam raz jeszcze porozmawiać z Rafałem, tak na spokojnie i bez emocji. Wytłumaczyć, dlaczego nie mogę z nim być, że kolejny raz mnie zawiódł. Poprosić, żeby nie mieszał do tego Piotrka i wycofał oskarżenie. Tak! To jedyne słuszne rozwiązanie.

* * *

Usłyszałem odgłos przekręcanego zamka w drzwiach. Martyna wracała. Ucieszyłem się.

- O, Piotrek. Wstałeś już. Jak się czujesz?

- Bywało lepiej... - wzdychnąłem.

- Wcale się nie dziwię. Trzeba było wczoraj tyle nie pić. To nie jest rozwiązanie.

- Wieeem... Martynka... Chciałem cię przeprosić.

- Ty mnie? A za co?

- Nie powinienem cię nachodzić, zwłaszcza po pijaku...

- Daj spokój Piotrek! Przecież to twoje mieszkanie, możesz tutaj przychodzić, kiedy chcesz.

- Ale nie powinienem. Nie chcę ci robić niezapowiedzianych nalotów. Po to dałem ci klucze, żebyś miała tu spokój i czuła się komfortowo.

- Ale ja czuję się komfortowo.

- Wiesz co mam na myśli...

- Przecież nic się nie stało. Dobrze, że przyszedłeś. Lepiej, żeby mama z bratem nie widzieli cię w takim stanie.

- Fakt...

- Nie ma o czym mówić - poklepała mnie z uśmiechem po ramieniu.

- Mam nadzieję, że nie narozrabiałem...

- Nie, byłeś grzeczny.

- Uff! To dobrze.

Martyna podeszła do lodówki i otworzyła ją.

- O kurcze! Przepraszam cię, zapomniałam zrobić zakupy. Nic nie mamy do jedzenia. Pójdę do sklepu i zaraz wrócę.

- Martyna, zostaw...

- Ale...

- Daj się zaprosić na wypad na miasto w ramach przeprosin.

- Ale nie masz mnie za co przepraszać.

- No to będzie to przyjacielski wypad. Zjemy coś, a potem zobaczymy na co jeszcze będziemy mieli ochotę.

Patrzyła na mnie lekko zaskoczona, ale uśmiechnięta. Jej piękne, duże oczy zdawały się też uśmiechać.

- No dobra, to ogarnij się i idziemy.

- Ok. Wezmę tylko szybki prysznic.

Ucieszyłem się, że tak łatwo się zgodziła. W końcu mamy okazję gdzieś razem wyjść. A mnie nareszcie udało się znaleźć dobry pretekst. Byłem z siebie zadowolony.

* * *

Otworzyłam szafę, żeby się przebrać. Co by tu włożyć na siebie? Nie mogłam się zdecydować. Nagle zadzwonił telefon. Odruchowo odebrałam.

- Halo?

- I co, jak z nami będzie?

- Rafał??

- Podjęłaś decyzję?

- Słuchaj, musimy porozmawiać.

- Ale ja nie chcę rozmawiać! Nie chcę słuchać twoich tłumaczeń! - krzyczał na mnie do słuchawki. - Chcę znać twoją decyzję! Teraz!! Tak czy nie??!!

Zaskoczył mnie tym telefonem. Czułam się postawiona pod ścianą. I ten jego głos... Był taki zimny, pełen agresji, złości... Przestraszyłam się go.

- Pytam cię o coś, odpowiadaj!!

- Rafał... Ja cię przepraszam, ale... Nie mogę. Przykro mi...

- Przykro, to ci dopiero będzie! Znajdę cię! Pożałujesz tego!! I twój kochaś też! - wykrzyczał, po czym rozłączył się.

Byłam totalnie rozbita. Usiadłam bezsilna na podłodze, a łzy same zaczęły płynąć nieprzerwanym strumieniem po moich policzkach. 

- Martyna, jestem gotowy. Możemy iść. 

Zaczęłam płakać jeszcze bardziej, zasłaniając dłońmi twarz. 

- Jesteś gotowa? Halo? - Piotrek zapukał do drzwi mojego pokoju. Ale nie mogłam wydusić z siebie ani słowa.

- Martynka, wszystko w porządku? - znowu zapukał. - Mogę wejść?

Gdy nadal się nie odzywałam, zaczął powoli otwierać drzwi.

- Uwaga, wchodzę.

* * * 

Zobaczyłem ją siedzącą na podłodze, zalaną łzami. Chyba dostała ataku histerii. Przecież przed chwilą wszystko było ok.

- Martynka, co się stało??!! - natychmiast podbiegłem do niej. Próbowała gwałtownie złapać powietrze. Łzy nie przestawały płynąć po jej policzkach. Głośno szlochała. Przeraziłem się, że stało się coś najgorszego. Dobra, teraz musi się uspokoić. To jest najważniejsze. Objąłem ją i przytuliłem do siebie.

- Spokojnie, Martynka. Oddychaj. Spróbuj się uspokoić.

Nadal gwałtownie łapała powietrze. Cała się trzęsła.

- Oddychaj spokojnie. Wszystko będzie dobrze - gadałem bez sensu, kiepsko próbując ją pocieszyć. Nie wiedziałem co mówić, bo nie znałem przyczyny jej stanu. 

Martyna wtuliła się we mnie, zupełnie jakby chciała się przed czymś schować. Głaskałem ją delikatnie po miękkich włosach, po ramieniu i po plecach. Siedzieliśmy tak dobrych kilkanaście minut. Powoli się uspokajała i zaczęła spokojnie oddychać.

- Lepiej już? - zapytałem ciepło.

Pokiwała głową.

- Dziękuję ci, Piotruś.

- Nie ma sprawy. Mogę wiedzieć co się stało? 

Spuściła głowę.

- Jak nie chcesz, to nie mów. Ale może byłoby ci lżej, gdybyś wyrzuciła to z siebie.

Odetchnęła głośno.

- Dzwonił Rafał.

- Czego od ciebie chciał? - od razu się zirytowałem, choć starałem się to ukryć.

- Piotrek... Wiem, dlaczego zostałeś zawieszony. To przez niego. Dlaczego nic mi nie powiedziałeś??

- A co miałem Ci powiedzieć? Że twój narzeczony złożył na mnie skargę, bo się z nim pobiłem??

- To już nie jest mój narzeczony...

Zamurowało mnie totalnie. Nie wiedziałem co powiedzieć. Miałem chyba głupi wyraz twarzy, którego nie potrafiłem ukryć. Kompletnie mnie zaskoczyła.

- Dlaczego się pobiliście?

- Jak to nie jest twoim narzeczonym...?? - próbowałem dociec.

Martyna przygryzła dolną wargę.

- Dobrze, spokojnie. Nie denerwuj się - bałem się, że znowu rozłoży się emocjonalnie. Widziałem, że nie jest gotowa, by o tym mówić. To zbyt świeża sprawa. Musi najpierw sama to przetrawić. 

- Mną się nie przejmuj, dam sobie radę.

* * * 

- O co wam poszło?? - za wszelką cenę musiałam to wiedzieć. Musiałam znać prawdę, a tę mogłam poznać tylko od niego.

- Nieważne...

- Ale dla mnie to jest ważne! Piotrek, powiedz mi, proszę cię!

Spojrzał na mnie. W końcu opowiedział mi, jak Rafał miał czelność przyjść do stacji i szukać mnie, po tym jak mnie pobił i wywiózł. I jak nie wytrzymał i uderzył go za to, co mi zrobił. Że uderzył kobietę.

- Naprawdę zrobiłeś to przeze mnie??

- Ktoś musiał dać mu nauczkę. Nie żałuję tego. I gdybym miał to zrobić jeszcze raz wiedząc, jakie mogą być tego konsekwencje, zrobiłbym to!

Piotrek był lekko wzburzony opowieścią o tych wydarzeniach. Ale zaskoczył mnie. Pozytywnie rzecz jasna. On mu po prostu oddał za mnie. Bohater - pomyślałam i uśmiechnęłam się w duszy. Pogłaskałam go po dłoni.

- Dziękuję Piotruś.

- Nie ma za co, Martynka - spojrzał mi głęboko w oczy swoim magnetycznym wzrokiem.

Dopiero po chwili oprzytomniałam.

- To co? Idziemy coś zjeść czy zamawiamy na wynos? - chciałam zmienić temat i przerwać krępującą ciszę.

- Jak wolisz.

- Ok, to teraz mnie daj chwilę, żebym doprowadziła się do porządku i wychodzimy.

- Wyglądasz pięknie.

- Tak, zwłaszcza z tym rozmazanym makijażem - zaśmiałam się i zniknęłam w łazience. 

Patrzyłam w lustro. Hmm, to było dziwne: jeszcze przed kilkunastoma minutami ryczałam jak bóbr, a teraz uśmiechałam się. Za nami, kobietami, to jednak czasem trudno nadążyć - szczerze przyznałam w duchu. Ja nawet samej siebie nieraz nie rozumiem...

* * *

Zosia przespała pół dnia. Przestały męczyć ją mdłości i wymioty. Zaglądałem co jakiś czas do niej. W międzyczasie trochę się zdrzemnąłem, przygotowałem lekki obiad i poczytałem książkę. Kiedy szukałem w Internecie pomysłu na wieczorną kolację z Panią Strzelecką, wstała Zosia.

- Jak się czujesz?

- Trochę lepiej.

- Pokaż mi się - dotknąłem jej czoła. Nie miała temperatury i wyglądała lepiej niż rano. - Nadal boli Cię brzuch?

- Trochę.

- A masz mdłości?

- Nie.

- To dobrze. Wypij jeszcze trochę wody z solą.

- Tato, to jest obrzydliwe!

- Ale pomaga. Wypij, wypij.

Odeszła ze skwaszoną miną. Po chwili powróciła ze szklanką w ręku i usiadła przy mnie, przy stole.

- Co tu masz?

- Bilety.

- O, do kina i do teatru. Z kim idziesz na spektakl?

- Ze znajomą.

- Z jaką znajomą?

- Nie znasz.

- Czyżbyś miał randkę??

- Zosiu... Dlaczego od razu randkę?

- Bo samotny mężczyzna i samotna kobieta, kiedy wychodzą we dwoje, to na ogół nazywa się to randką, prawda?

- A nie można po prostu wyjść gdzieś razem po przyjacielsku?

- Tato... Ty nie wychodzisz nigdzie z nikim po przyjacielsku... 

- I właśnie teraz chcę to zmienić. A w ogóle skąd wiesz, że ona jest samotna?

- Tak zakładam. A co, zgadłam? - rozweseliła się.

Spojrzałem na nią odpowiednio. Ale nic sobie z tego nie zrobiła.

- Ładna jest?

- Zosiu... Daj spokój.

- Ok, jak nie chcesz gadać, to nie musimy. Ale... czy zastanawiałeś się co na siebie włożysz?

- Zosiu, my nie mamy takich dylematów, jak wy, kobiety.

- Nie o to mi chodzi. Miałam na myśli raczej to, kiedy ostatnio kupiłeś sobie coś nowego.

- Przecież mam dobre ubrania. Nie są dziurawe ani potargane. O co ci chodzi?

- Oj, tato... Chodzi mi o to...

- No o co??

- Że... No są już trochę niemodne. A Ty wychodzisz do ludzi z kobietą. Macie iść do teatru, więc wypadałoby, żebyś wyglądał, jak człowiek.

- "Jak człowiek", powiadasz?

- Nooo...

Kurde, Zośka chyba miała rację. Nie dbałem tak bardzo o garderobę. Nie było okazji do poważniejszych czy większych wyjść. Z resztą, moje życie od kilku ostatnich lat kręci się przede wszystkim wokół karetki, szpitala i domu. I to w takiej właśnie kolejności. Zośka dorasta, więc szybko wyrasta z ubrań czy butów. I to jej wolę kupić coś nowego. A ja? Nigdy nie myślałem o sobie, o swoich potrzebach. Aż do teraz.

- No dobra. A co według ciebie powinienem sobie kupić, żeby dobrze wyglądać?

- Zaczęłabym od eleganckiej koszuli. Garnitur masz, tylko na twoim miejscu sprawdziłabym, czy nie zjadły go w szafie mole - zaśmiała się.

- No bardzo zabawne...

- Tato, wiesz że cię kocham i nie mówię ci tego ze złości.

- Wiem kochanie - przytuliłem ją.

- Jeśli idziesz na randkę, to powiedz. Nie mam nic przeciwko.

- Naprawdę? Nie przeszkadzałoby ci to??

- No pewnie! Jesteś w sumie spoko facet...

- "Spoko facet"...

- Oczywiście dla laski w twoim wieku.

- Zosiu...

- No dobra, dla kobiety w twoim wieku. Chciałabym, żebyś był szczęśliwy.

Rozczuliła mnie tym wyznaniem. Nigdy, od śmierci jej matki, a mojej żony, nie rozmawialiśmy tak szczerze na takie tematy.

- Ale ja jestem szczęśliwy.

- Wiem. Ale chciałabym, żebyś był też szczęśliwy z jakąś kobietą. Żebyś nie był sam. W końcu nie jesteś jeszcze taki stary.

- No dziękuję ci bardzo.

- Kiedy masz tą randkę?

- To nie jest randka, Zosiu.

- Ok, to kiedy masz to przyjacielskie wyjście?

- W piątek.

- To musimy jechać jutro po koszulę.

- Ale jutro mieliśmy pójść do kina, mam już dla nas bilety.

- Spoko, zdążymy przed seansem.

- Zosiu... A pomożesz mi wybrać jakąś fajną koszulę, żeby obciachu nie było?

- No pewnie, tato! - rzuciła mi się rozradowana na szyję.

* * *

Pojechaliśmy na obiad do włoskiej knajpki. Humory nam dopisywały. Martynie chyba udało się na te chwile zapomnieć o swoich zmartwieniach. Mnie przy niej także, gdy widziałem, jak szeroko się uśmiecha i głośno śmieje.

Potem postanowiliśmy zaliczyć kręgle. Pojechaliśmy do galerii handlowej, gdzie znajdowała się kręgielnia.

- Chyba widziałam twoją mamę, jak wychodziła z tego butiku po drugiej stronie. 

- Moją mamę? - uśmiechnąłem się z niedowierzaniem.

- Tak, poszła w tamtą stronę.

- Eee, Martynka. Musiało ci się coś przewidzieć.

- Naprawdę ją widziałam.

- Moja mama nie chodzi do takich miejsc, a już na pewno nie robi tutaj zakupów.

- A niby dlaczego nie?

- Bo nie lubi galerii handlowych. Z resztą, co miałaby tutaj kupować?

- Jak to co? Może nowe buty. Albo sukienkę.

- Martynka, a po co to mojej mamie? Na randki nie chodzi, siedzi ciągle w domu, a jedyne wyjścia, jakie ma, to do sklepu, po Młodego do szkoły, do sąsiadki albo do mojej ciotki.

- Piotrek, nie znasz kobiet... Może po prostu chciała sobie poprawić humor jakąś nową rzeczą.

- Martynka, wiesz jakie tu są ceny.

- Ojej... Czasem można kupić coś fajnego na wyprzedaży albo w promocji...

- Faktycznie, tam idzie! - nie mogłem uwierzyć w to, co zobaczyłem.

- Mówiłam ci.

- Chodź, zobaczymy dokąd pójdzie.

- Piotrek, daj spokój! Chcesz śledzić swoją mamę na zakupach??

- No chodź! - umierałem z ciekawości. Pociągnąłem lekko Martynę za rękę. Szedłem szybszym krokiem, żeby nie stracić jej z oczu. Nagle kolejne zaskoczenie.

- Weszła do fryzjera! Nie wierzę!

- A co w tym takiego dziwnego??

- Coś się kroi...

- Co niby?

- Mówię ci, coś grubego się szykuje...

C.d.n.